پایانِ پایانِ جهان

رئیس‌جمهورها و ناخدایان تصمیم می‌گیرند کشتی‌ها را به جزیره و کازینو تبدیل کنند. جمعیت با پای پیاده، دریای چسبنده را رد می‌کنند و به ارکسترهای محلی که با آهنگ‌هایشان مردم تا صبح علی‌الطلوع می‌رقصند، زیبایی خاصی می‌دهد. فرآورده‌های چاپیِ تازه در ساحل دریاها انباشته می‌شوند. اما غیرممکن است بتوانند آن‌ها را توی دریای خمیری و غلیظ روی هم انبار کنند. ازاین‌رو، دیواری از آثار چاپی شکل می‌گیرد و کوه‌ها در کرانه‌ی دریاهای قدیمی به‌وجود می‌آیند. نویسندگان بو می‌برند که کارخانه‌های کاغذ و مراکز تولید مرکب ورشکسته خواهند شد. ازاین‌رو، از کاغذها حداکثر استفاده را می‌کنند. گوشه‌ها و حواشی آن را می‌نویسند و تا جایی که ممکن است با حروف ریزتر می‌نویسند. همین که مرکب‌ها ته کشید، با مداد به نوشتن ادامه می‌دهند. کاغذ که تمام شد، روی تخته‌ها و کف‌پوش‌ها همچنان می‌نویسند و می‌نویسند. این رویه نیز جا می‌افتد که یک متن را در متنی دیگر جا بدهند تا از فضای خالی میان سطور به‌خوبی استفاده شود. یا با تیغ ریش‌تراشی، حروف چاپی را می‌تراشند تا کاغذ از نو قابل استفاده شود.
نویسندگان، آرام می‌نویسند، اما شمارشان به حدی زیاد است که آثار چاپی، خشکی‌ها را از بستر دریاهای سابق تماماً جدا می‌کنند. در خشکی، تبارِ نویسندگانِ محکوم به نابودی، در وضعیتِ ناجوری زندگی می‌کنند، اما دریا پر از جزیره و کازینو یا کشتی‌های اقیانوس‌پیمایی است که رئیس‌جمهورانِ جمهوری‌های مختلف به آن پناه آورده‌اند؛ جایی که جشنِ عظیمی برپاست. پیام‌هایی ردوبدل می‌شود: از جزیره‌ای به جزیره‌ای، از رئیس‌جمهوری به رئیس‌جمهوری و از ناخدایی به ناخدایی.
------------------------------------------
۱. Ende der Welt am Ende
۲. Julio Cortázar: نویسنده‌ی آرژانتینی (۱۹۱۴)


برگرفته از کتاب:
وندراچک، ولف و ...؛ 43 داستان عاشقانه؛ برگردان علی عبداللهی؛ چاپ پنجم؛ تهران: مرکز 1388.