پژوهش در باره آنچه موجب
موفقیت ازدواج می شود، نشان می دهد که در ازدواج های موفق افراد این نه کار را به
خوبی انجام می دهند:
۱) تمایز عاطفی از خانواده ای که در آن رشد کرده اند، نه در حد قهر(یا جدایی)،
بلکه تا حدی که هویت فرد از هویت والدین و خواهران و برادرانش متمایز باشد.
۲) همدلی مبتنی بر صمیمیت و همانندی و در عین حال تعیین حد و مرزهایی در حمایت از
استقلال هر یک از زوجین.
۳) ایجاد رابطه جنسی غنی و لذت بخش و حفاظت از آن در مقابل مزاحمت ها و مداخلات
محل کار و الزامات خانوادگی.
۴) برای زوج های دارای فرزند، پذیرفتن نقشهای خطیر پدر و مادری و مستحیل کردن
تأثیر ورود نوزاد بر پیوند زناشویی و آموختن تداوم کار حفاظت از حریم خصوصی خود و
همسر به مثابه یک زوج.
۵) رویارویی و مهار بحرانهای اجتناب ناپذیر زندگی.
۶) حفظ قدرت پیوند زناشویی حتی در بدبختی. ازدواج بایستی پناهگاه امنی باشد که
والدین در آن قادرند تفاوت ها، خشم و تضاد خود را ابراز کنند.
۷) استفاده از مزاح و خنده در انجام کارها و پرهیز از خستگی روحی و عزلت گزینی.
۸) پرورش(تغذیه) یکدیگر و موجبات آسایش هم را برآوردن، ارضای نیازهای طرف مقابل و
ابراز تشویقها و حمایتهای مداوم.
۹) احساسات عاشقانه اولیه را زنده نگه داشتن و به تصورات عاشقانه صورت شاعرانه
دادن، در عین رو در رویی با واقعیت های جدی تغییرات حاصل در طول زمان.